همیشه با خود می اندیشم که در آخرین برگ این دفتر چه خواهم نوشت ... قبل از آنکه نقطه آخر را به صفحه سپید آن بگذارم چه کلمه ای بر پهنای خیالم خواهد نشست ...

اما تو رفتی سراغ زندگی زیبایت و من اینجا ماندم در عطش خیال تو ... تو ... می روی و از گذشته هایمان می گذری ... شاید تا همیشه برای من ... و من ... درون این دستنوشته ها غرق خواهم شد به خاطر عشقی که به تو داشتم ... می دانم ... تو خسته ای ... آری تو خسته ای فقط به خاطر من ... اما بدان ... دل من نیز شکسته است فقط به خاطر تو ... نمی دانم سودی خواهد داشت یا نه اما این بار نثر خودم را کنار می گذارم ...

چه سود گویمت ؟ که شام تا سحر نخفته ام و یا اگر دمی به خواب رفته ام تو را در خواب می دیده ام

چه سود گویمت ؟ که بی تو با خیال تو به می پناه برده ام و نقش آن دو چشم غصه گو به جام پر شراب دیده ام ...

چه سود گویمت ؟ که دوریت چو شعله های تند تب به خرمن وچود من شراره های درد می زند و من ... درون آن زباله ها ، بنای این دل رشید را زین خراب می دیده ام ...

چه سود گویمت ؟ که از دوری تو هر نفس چو شمعآب می شوم و اشک های گرم من به دامن شب سیاه می چکد

و من میان قطره های چون بلور آن محبت تو را ...

چو نقش سرد آن دو بر رویاب دیده ام ... .

                    ******************