بنام خدای دیروز، فردا و امروز ...

چه تُهی و چه بی رنگ و چه پیش پا افتاده است هر روزی که می گذرد و چه رد پای ناچیزی از خود به جای می گذارد، چه پوچ و چه احمقانه است هر ساعتی که از پی ساعت دیگر می شتابد.

با اینهمه انسان دوست دارد که زندگی کند!!... زندگی را عزیز می شمارد و به امید عزیز ماندنِ زندگی، دل به آینده اش می بندد. به راستی زندگی چیست؟

به نظرم زندگی جدولی است که هر کس آن را پر کُند، مجازاتش مرگ است. زندگی خوابی است و مرگ بیداری و انسان در میان این دو خیالی است در حرکت. در همان گیرو داری که انسان از همه چیز می گوید و خبر می دهد، یکباره می بینی که خود او جزء خبرها و سر گذشتها شده است. زندگی به نظرم راهی است نامعلوم، پایانی است مبهم، مفهومی است جامع، باری است بس گران و مسیری است نا مشخص. زندگی پدیده ایست بین تولد اجباری و یک مرگ اجباری. در مسیر زندگی تنها دیوانگان هستند که پشیمان نمی شوند.

من از چشمانت تا ته دلت را خواندم. شاید پر غلط و بد صدا خواندم. ولی به هر حال از چیزی که خواندم سر در می آورم.

اما نازنین چگونه آدمی می اندیشد که روزهای دیگر که از پی این روزها می آیند. چیزی بغیر از این خواهد بود که هم اینک سپری شده؟ ( تو چطور جرأت کردی؟!!!.... )

به راستی که آیا آدمی اندیشیده که شاید فردا و فرداهایش همانگونه که امروز و دیروزش شده، بگذرد؟!

آنگاه که کنار پنجره نشسته ام و بازو را ستون تن کرده ام و سر بر روی شانه خوابانیده و خاموش، نگاه بی جنبش خود را به آسمان دوخته بودم، زمین و زمان به نظرم مسخره رسید؛...

فردا ، امروز ، دیروز ، مهر ، محبت و .... .

راستی آیا تا کنون سنگی تیره و کهن را بر ساحل دریا دبده ای، سنگی که در یک روز آفتابی و درخشان و در ساعات مٌد ، موج های شاداب، با صدای کف آلود بر آن می شکنند و به چاپلوسی اش ، خیزاب بر آن می افشانند و با مروارید ناپایدار و کف های خود، سطح خزه بسته اش را می پوشانند، اما درگاه دیگر آن زمان که دریا طوفان به خود می بیند و خشم، شادابی موج ها را از آنها می پوشاند، هیچ موجی سنگ را به خاطر نمی آورد و اثری از چاپلوسی های پیشین باقی نمی گذارد و نه تنها به نوازشش نمی پردازند که خار و خاشاک بر سرو صورت سنگ می کوبند و آزارش می دهند. اما عزیزم تو سنگ مهربانی هستی که موج دریای عشقم را نه در هئای آفتابی، نه در هر زمان، نه از روی چاپلوسی که از روی عشق نثارت می کنم.

دوست دارم که بدانم کدام خدا با نفس دوستانه، دسته گیسوان پر شکن و آشفته تو را به پُشت سرت وزانده و کدامین خدا واپسین آوای خوشبختی را از لبان تو جاری کرد، تا بوسه ای کوچک برایش بفرستم و دلش را بدست آورم که هرگز تو را از من نگیرد !!....

از این صحبتهای کتابی که بگذریم، حالم بد جور گرفته. دلم هوای گریه دارد. بد جور. اما نمی خواهم گریه کنم، حتی نمی خواهم به چیزهایی که فکر دقیق می خواهد فکر کنم. خدا؛ نازنین با من چه کرده است ؟؟!!.....

نازنین دلم برات تنگ شده، برای س<الهایی که نمی دانستی چگونه بگویی و جواب بدهی... برای حرفهایت که ته چشمانت بود و هیچ وقت به من نگفتی. برای بد جنسی که داشتی و نگذاشتی برای شعر تنهائیت ، آهنگ تنهایی بسازم. دلم برای همه اینها تنگ شده.

دلم از دنیا گرفته!!... وقتی که فکر می کنم آدمها چه هستند و چه می توانستند باشند از خودم بدم می آید!... دلم برای خنده هایی که واقعاً خنده بود نه گول زنک تنگ شده .

دلم می خواهد وقتی این همه بدی را می بینم که به جای خوبی جا گرفته اند و کینه و دروغ و ریا را رنگ کرده اند و به اسم محبت تحویل می دهند !.... می بینم ، فکر می کنم که خدا خوابش برده که این همه سیاهی را نمی بیند .

نازنین من شدم مثل زندانی ها ، البته هم جسمم، هم روحم، و هم قلبم قبلاً هم زندانی بود ولی حالا مدتی است که توی انفرادی است. مطمئن هستم که تو می توانی حکم آزاریش را صادر کنی!!... با خودم فکر می کنم که کاش توی بچگی مُرده بودم. کاش دنیای ساده و بی غٌل و غش بچگی را با دنیای بغض و کینه ی بزرگی عوض نمی کردم . کاش هیچ وقت توی بچگی ها کفش مادرم را پایم نمی کردم و آرزو بکنم که زودتر بزرگ شوم. با تمام شدن بچگیها، خیلی چیزها هم تمام شد.

عیب کار این است که اگر ببینی و ندانی دردی نیست، اگر ببینی و بفهمی و نتئانی کاری بکنی درد می کشی. سهراب سپهری توی یک شعرش دارد که می گوید " بیا خوشبختی را بدوزیم ، میان دو دیدار قسمت کنیم". فکر می کنم اگر من می خواستم این شعر را بنویسم، اینگونه می نوشتم که : " بیا محبت را بدوزیم و میان کینه ها قسمت کنیم تا دگر کینه ای نماند "

( اگر چیزی گفتم در این نوشته ها که ناراحتتون کردن یا چیز ِ بدی گفتم از همین جا عذر خواهی می کنم . نمی دونم خودنم همین جوری هستی که وقتی دلت می گیره یا از کسی پُره نمی فهمی داری چی می گی . من این طور هستم اگر چیزِ بدب گفتم ببخشید بزار روی حساب دلتنگی یا دل پُری. ) *مرسی *

" گر بدینسان زیست، باید پَست

من چه بی شرمم، اگر فانوس عمرم را به رسوایی نیاویزم بر بلند کاج خشک کوچه ی بن بست!...

گر بدینسان زیست، باید پاک

" من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمان خود چون کوه، یادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خاک

خانه مان در این روز ها شلوغ است. همه دارند می گویند و می خندند ولی من تا می آیم بخندم حس می کنم خنده اصلا معنی ندارد.

دلم گرفته فکر می کنم این دنیا این قدر پر از بدی شده که قشنگی این روز هم مانند روزهای دیگر رنگ باخته. انگار روزها بیش از حد متعال روشن شده، یک روشنی پر اغراق، روشنی که چش را می زند و کور می کند ، و شبها هم خیلی تاریک تر از تاریکی است. انگار سقف آسمان تا روی شانه هام پایین آمده و می خواهد قدرت نفس کشیدن را از من بگیرد. خدایا تا موقعی که اولین انسان را خلق کردی گفتی، اشرف مخلوقات با عقل و فهم کامل. پس چرا آدم ها با عقل و شعور کامل بدی می کنند؟!!... چرا توی کارهایشان گیر می کنند؟!!... چرا خیانت؟ چرا کینه؟ چرا دو رویی؟ و .... گناه آیینه چیست که غبار می گیرد؟

نازنین هر وقت به تو فکر می کردم یک علامت سوال را می دیدم و از خودم می پرسیدم تا کی؟ تا چه روزی؟ نا چه وقتی؟ بعد خودم به خودم جواب می دادم، همیشه جدایی بوده و برای تو هم هست؟

آن وقت می ترسیدم و به خودم قوا می دادم که تو را دوست نداشته باشم تا روز رفتنمت خراب آبادتر از این نشوم. هر چند که آن چیزی که فکر می کردم زودتر به حقیقت پیوست؟!...

نازنین، ترس از جدایی هیچ وقت نگذاشت که کسی را دوست داشته باشم و با ترس به آینده نگاه کنم !!!... تو را دوست دارم به معنای کامل دوستت دارم .

باور کن روزی که آن حرف ها را از تو شنیدم زندگی هم برای من مُرد. حالا نمی دانم چقدر خودم و دیگران را گول بزنم و بخندم و بالا و پایین بپرم !!...

لابد می گویی هدیه چه چرندیاتی نوشته. حق داری هیچ وقت هیچ کس به حرف هایم گوش نکرد. هیچ کس هیچ وقت حرف های مرا نشناخت. اگر تو هم نشناختی گناهی نکرده ای. مطوئن بودم یک روز یا من این ترس را می شکنم یا او مرا می شکند!...

من تو را دوست دارم موقعی که دنیا را قشنگ می بینم و می خواهم دوستت نداشته باشم روزی که از پنجره شب و واقعیت به زندگی نگاه می کنم!!!...

هنوز بین این دو تا گیر کرده ام ولی در هر حال دوستت دارم. گره کارم همین است. نازنین جان، شصت در صد همه این تردید ها و دو دلی ها هم تقصیر توست. اگر گفتی چرا ؟؟؟

نازنین شاید دنیا پر از بدی باشه . شاید جدائیها همیشه تکرار بشود اما : تصمیم گرفته ام با ترس جدائیها ، آشنائیها را خراب نکنم .

فقط کمکم کن ... خواهش می کنم...

از من ناراحتی، مرا ببخش. فکر می کنم اگر در زمینتان نمی توان باغچه سبزی داشت!!... می شود گلدان کوچک سبزی داشت؟!!....

نازنین، نمی دانم چرا هر کس را که بیشتر دوست داشته باشی، باید بخاطرش بیشتر زجر بکشی؟ یا از خودش، یا دیگران و یا زمانه!!!....

شاید بخاطر این است که مقدار خوب و بدی های روزگار برای هر کس معین است.

اما وقتی دو نفر می خواهند همدیگر را دوست داشته باشند و می خواهند توی خوب و بد هم شریک شوند، آن وقت قانون روزگار به هم می خورد و مجازات این به هم خوردن حذف خوبیها و ادامه بدیها است. نازنین نمی دانم تا چه حد این فکر را قبول داری؟؟! طبق قانون دل، یک دل تنها می شود باشد، اما دو دل می توانند تنها نباشند.

طبق قانون شیمی دو الکترون می توانند دو نوع پیوند برای پایداری داشته باشند (الکترووالانسی- کووالانسی) طبق قانون فیزیک یک ناپایدار در عین ناپایداری از اصل پایداری پیروی می کند. پس قبول کن که باختی نازنین خانم!!........

" می خانه اگر ساقی صاحب نظری داشت

می خواری و مستی راه و رَسم دگری داشت!... "

این اتفاق به ظاهر کوچک بهانه ای شد برای قلمم که باز هم بنویسد و بنویسد ...

نمی دانم چه کنم؟! از یک طرف درگیر صحبت های او مانده ام، از طرف دیگر به کارم ایمان دارم که اشتباه نمی کنم.

نوشته های من ارزش یک بار خواندن را ندارد. چرا که حرف های روزمره و معمولی است.

از خدا می خواهم به من کمک کند که با یک منطق درست رو به جلو قدم بردارم !... کمکم کن !!!...

آرزوها در قصر دلها جا دادم. ویران شدند و ویران کردند. با پیوند ها پیوستم و گُسستند ! به مهر ها دل دادم و شکستند !

امشب باغ کوچکم مرا آرام نمی کند! نه وقتی که تو از پس حسرت چشمهایت را بارانی می کنی !!..

امشب نسیم خنک نیمه شب برایم دلچسب نیست! نه وقتی که تو در حسرت گفتن حرف دلت وجودت را متحمل هوای گرم و غم زده دلت می کنی !!!...

امشب این سکوت که اوج عاشقی انسان است مرا راضی نمی کند ! نه وقتی که تو مرا بعد از این مدت آشنایی و وابستگی از خود دور می کنی !!!...

امشب نگاه مهر آمیز ستاره ام و تلألو زیبای مهتاب مثل گذشته ها شیرین نیست! نه وقتی که نظاره بر آنها غم و اندوه حرفهایت را به یادم می آورد!!...

امشب در سرایی سکوت، در ندای رکود به سفری می اندیشم. سفری به آنجا که تنهایی ها به آخرین ایستگاه قلبم می رسند. سفر به ...؟!

چه خوش خیال بودم که روزگار خوشی دارم و هیچ هیاهویی نیست !!..

حال که به آخر این انتظار کوچک رسیدم به احساس دلم یقین میآورم! چرا که اینبار هم حقیقت را از پُشت پرده های وجودت دُرست فهمید. حقیقت حرف هایت را !!... من در یکایک کلمات هوای غمزدۀ دلت سردرگم و حیرانم.

- خدایا امان از این هیاهو و ظلمت. به کجا پناه ببرم؟ به کجا فرار کنم؟ نه باغی و نه هم صحبتی که ... .

امشب ماه و ستارگان به روشنی، خودنمایی می کنند!! و صفحه تیرۀ شبانه را به تلألو وادار می سازند و نظاره به آن بیشتر غم و اندوه گفته هایش را در دلم جای می دهد!!...

من بَلَدم حرف هایم را بچرخانم و به قول بعضی ها نقش بازی کنم ولی همیشه دوست دارم این کارها را در زندگیم راه ندهم. مخصوصاً مواقعی که می خواهم از خودم باشم به تو هم گفتم همیشه سعی کن خودت باشی !!!..

در این مدت کوتاه آشنایی دوست داشتم با تو نزدیک تر از این که هستی باشم. دوست داشتم هر چه که در دلت هست به من بگویی که هنوز هیچ چیز نگفته ای !... دوست داشتم غصه هایت را به من بگویی و شادی هایت را برای خودت نگه بداری. دوست داشتم برایت بگویم. از خودم، از زندگیم، از روزهایی که درون خورشید برای من شروع شد و بدون دیدن ماه رنگ آسمان شب شد. از همه دلتنگی هایم. از همه روزهای رفته و روزهایی که می آید، اما حالا دیگر نمی توانم چیزی بگویم ...

چون چیزی مثل پتک توی سرم می خورد و یک صدا از بند بند وجودم داد می زند " اون کسی که تو فکر می کردی که می توانی حرفهایت را بگویی نیست اشتباه کرده ای " . یادت هست وقتی امروز از تو پرسیدم آیا واقعاً این حرف ها را تو گفته ای یا نه، گفتی آره!!... حتی خواستم حرف دلم را بگویم نتوانستم. چون دیگر فایده ای ندارد .

نازنین من همیشه عاشق حقیقت بودم ولی نمی دانی چقدر دوست داشتم این حقیقت؟!... تنها یک دروغ بود. هزار بار طی این چند ساعت به خودم گفتم که بیا و نازنین را فراموش کن و هزار بار دیگر گفتم محال است . وقتی می بینمت و این قدر حرف نگفته دارم کا نمیتوانم بگویم دلم می خواهد هر جا هستم بنشینم روی زمین و بزنم زیر گریه و زار زار گزیه کنم . اما می ترسم اگر گریه کنم به حالم ار روی ترٌحم دل بسوزانی و من حاضرم بمیرم و چنین روزی را نبینم . به زور جلوی خودم را می گیرم و طبق عادت بد یا خوبی که همیشه داشتم وقتی کسی را که باید پیدا کنم تا حرف هایم را به او بگویم، پیدا نمی کنم و می ترسم از ترٌحم به جای همدردی کار بر عکسی می کنم . هر چه بیشتر ناراحت باشم بیشتر می خندم و بیشتر اذیت می کنم. متأسفانه شاید تنها آدمی هستم که حاضر نیست به دیگران دروغ بگوید، اما حاضر است به خودش دروغ بگوید.

قبلاً هم به شوخی این حرف را گفتم، ولی باید مجدداً بگویم که نازنین جان ، توی زندگی سنگ صبور خیلی ها بودم، اما خودم محکوم به تنهایی بودم. این قدر در آسمان شبهای زندگی من جای ماه خالی بود که من به نبودنش عادت کرده ام. اما این را هم بدان که اینبار قضیه فرق می کند!!...

تو می روی و من می مانم. چه زجری دارد ماندن. چه خبر دارد کسی که می رود از حال کسی که می ماند.

نمی دانم چرا هر جا و هر وقت به هر کس که می گویی سلام همراه با یک شیرینی و ترس است، ترس از فردا و روزی هم که می گویی خداحافظ با یک تلخی و ترس است، ترس از فردا !!...

من مستحق چنین چیزهایی هستم . اصلاً به این دنیا آمده م برای همین .

کاش می دانستم که دارم تقاص چه چیزی را پس می دهم.

نتوانستم تمام حرف های دلم را روی یک کاغذ بی ارزش بنویسم.

خیلی دوست داشتم که دلیل اصلی این کارت را به من بگویی !!!...

من آن خزان زده برگم ... که باغبان طبیعت ... بُرون فکنده ز گُلشن ... به جُرم چهره زردم .

خدایا،... با بی مهری ها ساختیم، از حسرت های نهان در سینه سوختیم، ناخواست، بی گناه، دل باختیم. از گفتنی ها لب دوختیم،... زشتی های دنیای زیبایت را دیدیم، دیدهء دل بستیم که ندیده ایم، آرزوهای طلایی در نفس سینه نهادیم، آه، تحمل تا کی ؟؟؟ خدایا، ... انسان را چگونه آفریدی؟! از خاک مرده و اشک غلطان بر سینه زمین؟! یا گرد و غبار گورستان و آه های سوزناک مادران داغ دیده. دختران و پسران یتیم که آرزوهای دست گرم پدر را در خواب می جویند؟! آه، دیدن و نخواستن تا کی؟ تا کی؟...

خدایا،... آدمی را که با سرشت پاک به مادر زمین هدیه می کنی ، روح سفیدش را از حریر ایمان می پوشانی ، در دستان مهربان پدر پیر سرنوشت می نهی !!!...

چرا ، چرا باید همیشه دو بُعد داشته باشد. یکی آنکه خود واقعی اوست و دیگری کسی که ما نمی شناسیم و به دیگران معرفی می کند!...آه تحمل انسانهای دو رو تا کی؟ تا کی؟؟؟ خدایا شکایتی ندارم از اینکه حسرت ها بر دل نا آرام نهاده ای و آرزوها در خانه وجودم کُشته ای، گله ای نیست اگر نوازش دست مهربان پدر دیگر شب هایم را نورانی نمی کند و دو چشم مهربانش بر چهرۀ غمگینم خیره نمی شود !... شکایتی نیست از اینکه دو چشم داغ دیده ام را مجدد بارانی می کنی !... ولی چرا همه با من فذق دارند. آنهم تفاوتی باطنی؟!... اگر کسی اینها را بشنود مرا کوتاه نظر و دیوانه و کم بین به حساب بیاورد. ولی تویی که همیشه با تمام زوایای روحی و اخلاقی من آشنا بوده ای. یکبار هم که شده به من به نحوی بگو که چرا همهء انسان ها دو بُعد دارند و منِ تنها، گریزان از همه، حتی خودم دارای سه بُعد مصنوعی می باشم؟!... شاید اگر یکی از همین انسان های دو بُعدی، اینها را خواند، افکار مرا پوسیده به حساب آورد، ولی اهمیتی ندارد. اینها هر چه باشند چکیده ای از دریای ناآرام روح سرکش من هستند!!...

من که در دنیا جز تو به کسی اهمیت نمی دهم، خدایا نجاتم بده!... در زندگی هر انسانی لحظه هایی هست که او خود را محتاج به کسی بداند .

خدایا حال که ابنطور شد می خواهم، می خواهم تا آنجا که نو بخواهی و تا هنگامی که غُرور لعنتی ام اجازه بدهد به هیچ انسان دو بُعدی اعتماد نکنم؟! خدایا،... کاش برایم همزبانی می ساختی ، انسانی می آفریدی مثل خودم :

دیوانه ، خود خواه ، سرکش ، نا آرام . خدایا، خدایا!!!... کمکم کن .....

برداشت من از دنیا این است ؛

زمان؛

دیوار بلند و سیاهی است که در داخل شباهت به زندانی دارد، که گذشته ها در دستش اسیر می شوند و آینده به سویش می آید تا گذشته شود و بیرون آجرهای سیاهی دارد. سرنوشت زندان بانش، و لحظه هایی که از غصه لبریز می شود، چوبه دارد که در مه نمایان می شود که حال، زمان حال مرا می کُشد تا نابود شود و می میرد و تبدیل می شود به گذشته های مرده و غمگین. پشت این دیوار سیاه و وحشتناک شاید عجیب و خنده آور باشد، باغچه ای ساخته ای تو خالی که پیپ پیچک و هرزه ای در آن روئیده که زندگی نامش نهاده ای.

آه زندگی چه نام بی مفهومی، ایم پیچک با سماجت از دیوار سرد و سیاه زمان، بالا و بالاتر می رود تا به انتها برسد. ولی کی؟ کی؟؟؟

شبی از شبها مردی خواب عجیبی دیداو دید که در عالم رویا پا به پای خداوند روی. ماسه های ساحل قدم می زند و در همان حال، در آسمان بالای سرش، خاطرات دوران زندگی اش به صورت فیلمی در حال نمایش است. او که محو تماشای زندگیش بود ناگهان متوجه شد که گاهی فقط جای پای یک نفر روی شنها دیده می شود و آن هم وقت هایی است که او دوران پر درد و رنج زندگیش را طی می کرده است.

بنابراین با ناراحتی به خدا که در کنارش راه می رفت رو کرد و گفت :

پروردگارا... تو فرموده بودی که اگر کسی به تو روی آورد و تو را دوست داشته باشد، در تمام مسیر زندگیش کنارش خواهی بود و او را محافظت خواهی کرد. پس چرا در مشکل ترین لحظات زندگی ام فقط جای پای یک نفر است، چرا مرا در لحظاتی که سخت به تو نیاز داشتم، تنها کذاشتی ؟

خداوند لبخندی زد . گفت :

بنده عزیزم، من تو را دوستت دارم و هرگز تو را تنها نگذاشته ام. زمان هایی که در رنج و سختی بودی، من تو را روی دستانم بلند کرده بودم تا به سلامت از موانع و مشکلات عبور کنی!

خوشم اومد گفتم بزارم شما هم بخونین ( برای کسایی که احساس تنهایی می کنن خوبه )